امکان سنجی قابلیت پیاده رهواری در معابر شهری با استفاده از تلفیق سه روش نمونه موردی: معابر فازهای ۲، ۳ و ۷ شهرک غرب

در چند دهه اخیر، منافع پیاده در شهرها و ایجاد فضاهای انسان محور، متفکران شهرساز را بر آن داشت تا الگوها و مدل­های رشد، اصول و تکنیک­های برنامه­ریزی و طراحی شهری را در با توجه به انسان و در قالب رویکرد انسان­محور به محیط­های شهری تعریف و تبیین نمایند. با این وجود، فقدان روش­های سازگار، قابل اعتماد، و کارآمد برای مطالعه و امکان­سنجی قابلیت پیاده­رهواری معابر، موجب عرضه روش­های نوینی در این عرصه گردیده است. با توجه به جامع نبودن هر یک از روش­های موجود، در این تحقیق با هدف بررسی ویژگی­های سه روش «چیدمان فضا 1 ، اندازه­گیری سطوح اختصاص­ یافته به عابر پیاده بر مبنای میزان عدم راحتی و خصوصیات حرکتی آن 2 و ارزیابی کیفیت کالبدی پیاده راه 3 » به ارزیابی نتایج تلفیق این سه روش بر روی نمونه موردی معابر شهرک غرب، پرداخته خواهد شد. برای این منظور  در مرحله نخست، با استفاده از روش چیدمان فضا، چگونگی تاثیر متقابل پیکربندی فضا بر قابلیت پیاده­رهواری ارزیابی و معابر برخوردار از پیوند فضایی مناسب­تر و بیشتر برگزیده می­شوند. سپس در روش اندازه­گیری سطوح اختصاص­ یافته به عابر پیاده بر مبنای میزان عدم راحتی و خصوصیات حرکتی آن، تاثیر رفتارهای عابر پیادهبر قابلیت پیاده­رهواری در معابر منتخب بررسی و در روش ارزیابی کیفیت کالبدی پیاده راه، ویژگی­های کالبدی مسیر بر قابلیت پیاده­رهواری سنجیده خواهد شد. در مرحله آخر شاخص­های حاصل از هر روش امتیازدهی و برای هر خیابان امتیاز نهایی ارزیابی خواهد شد.نتایج بررسی­ها حاکی از قابلیت پیاده­رهواری بیشتر خیابان دادمان در مقایسه با سایر معابر محدوده مورد بررسی است. در نهایت بهترین راهکارها برای ارتقای قابلیت پیاده­رهواری معابر منتخب بیان می­شود.